waar slaat dat op zouden jullie denken. Een Bee is toch om met elkaar gezellig te quilten, kletsen, lachen, over en weer advies geven of zelfs aan een gezamenlijk project werken?
Ik kom er op, omdat de Herfst z`n intrede heeft gedaan en ga nu even terug naar mijn Franse tijd.
" In Frankrijk wilden we altijd onze Bee`s `s avonds houden, want overdag had iedereen genoeg te doen,
boomgaard en moestuin, paarden, kippen, noem maar op en niet te vergeten het mooie weer.
Soms werd er wel eens op een middag afgesproken om b.v. met z`n allen appels te plukken of samen op z`n minst 40 km te rijden naar een quiltwinkel.
De donderdagmiddag was echter heilig voor mij met mijn quiltvriendin C en de vrijdagmiddag om de 14 dagen voor onze Patchclub.
Het verschil in Bee`s zat hem in de manier van samenkomen van mijn andere clubje van 7 (Nederlands en Engelse nationaliteit). We hielden het om de beurt bij iemand thuis en iedereen woonde nogal ruim en vrij gelegen!
Dus, stel je voor; je rijdt `s avonds echt in het pikkedonker over 's heerens wegen, zonder lantaarnpalen in de middle of nowhere en je hoopt geen klapband te krijgen.....
Je kent wel ieder bochtje, je weet waar het bos begint of eindigt, let goed op eventuele glinsterende oogjes in de bermen, ziet b.v. een bordje "le Chateau" staan en dan denk je.... o ja, bij het volgende weggetje moet ik rechts, je gooit je ouwe vertrouwde Panda in z`n 1ste versnelling, want anders red je het niet omhoog!
Einde weg dan ben je er en je ziet tussen de spleten van de luiken van het huis, licht schijnen, verder geen lichtpuntje..
Je pakt je spullen uit de auto, was even vergeten dat vriendin lief nog bezig was met haar "cour" te verharden, dus zoog je bij het uitstappen gelijk vast in de klei.
De ganzen hebben je ook in de gaten en komen al blazend op je af. Tassen dienen als schild en steeds krijg je met moeite je schoenen (hopelijk met voet erin!) uit de klei omhoog en maar "kstkstkst" roepen, je hoort ergens een vrolijk "Hallóóó" boven het hondengeblaf uitkomen.
Als je bijna bij de deur bent, is de zaklamp een uitkomst om via een geïmproviseerd trapje naar binnen te klauteren. Schoenen uit doen hoeft niet, want ze zit toch nog in de verbouwing, d.w.z. Perzische tapijten op de pas gestorte betonvloer met hier en daar wat leidingen die eruit steken.
Binnen is het heerlijk warm, er wordt al druk "gesnaterd" in een mengelmoes van Frans, Engels en Nederlands. De Engelse afdeling van ons groepje riep soms wanhopig "subtitles please", als we even te enthousiast in het Nederlands verder gingen.
De geur van koffie en versgebakken appeltaart komt je tegemoet, vermengd met een brandluchtje omdat de hond net iets te dicht bij het haardvuur was gaan liggen....
We misten nog één persoon, de deur gaat open en we zien eerst een rood hoofd met daarop een hoofdlamp (zo één als mijnwerkers dragen) naar binnen komen, dikke trui gevolgd door een lange broek met stevige kaplaarzen vol klei! Zuchtend en steunend met grote tassen in haar hand: "Hello.....!" Een seintje voor de honden om nog een keer overeind te komen om haar enthousiast te begroeten.
Ze had haar auto iets verderop staan en was lopend, noem het maar "binnendoor" gekomen; maar wel beter voorbereid!!
Zo hebben we heel veel gezellige avonden met elkaar door gebracht en
ook nog hard gewerkt aan gezamenlijke projecten, die we dan gingen verloten. Zoals deze laatste, op verzoek een crazy.
Ik was de "juffrouw" want geen van allen had ooit eerder gequilt.
Bij mijn vertrek naar Nederland, kreeg ik tijdens een afscheidsetentje dit kunstwerk,
ze hadden het stiekem voor me gemaakt.
Het staat nu op mijn werkkamer en ik vind het een fantastische dierbare herinnering aan die tijd."
******************
Groetjes Sylvia.
