Ik haak nog even in ....,

niet op een kunstzinning haakwerkje, maar op de omschrijving - zie vorig blogje - van onze Bee`s in Frankrijk.

Ik zag net op de kalender een foto van zo`n imposant hert die staat te burlen!
Het deed me denken aan een Bee van ons in Frankrijk bij één van de dames, die zoals wij het noemden aan de andere kant van het bos woonde, zo`n slordige 30 km. Dan heb ik het wel over het grootste eikenbos van Europa; namelijk het Fôret de Tronçais, plm 11.000 ha.

Als we naar haar toegingen dan carpoolde we wel, we gingen met z`n vieren in één auto.
Een keer op de terugweg 's avonds rond 11.00 uur, kwam de chauffeuse,  in deze tijd van het jaar op het idee om naar het burlen van bronstige herten te gaan luisteren. Vonden we een goed idee.
Ze slaat ineens linksaf, van de toch al pikdonkere bosweg, ergens een hobbelige pad in, nog een paar keer, want soms konden we niet verder door omgevallen bomen of grote takken...! We denderen door kuilen en stoppen.
Ze zet de motor van de auto af, om de rust in het bos niet te verstoren, dooft de lichten en wij verplicht met de ramen open, hoofd half buiten boord, stil luisteren. Horen niks!
Zegt ze ineens:" O, shit, ik hoop dat de auto wil starten, want de accu is een beetje zwak!"
Nou de zenuwen gieren gelijk door mijn keel en ik zeg: "Hoe moeten we in Godsnaam het thuisfront  duidelijk maken waar we zijn??"
 Ondanks 4 mobiele telefoons, zonder bereik toch niet zo'n rare vraag!
OK, we zitten nog even braaf te luisteren, zeggen steeds "ststst" hoor jij wat tegen elkaar, maar nee hoor, niks, rien du tout.
Zien we ineens in de verte een paar koplampen dichterbij komen en ook ineens weer doven.
Gelukkig..... die waren met hetzelfde bezig als wij!

Weet haast zeker, dat ik als eerste zei: "Ik moet plassen, gevolgd door nummer twee, die moest ook!"
Advies: "Ga in het bos zitten.."!
"Nee bedankt, zitten we daar en dan gooit die vent (van onze onzichtbare tegenligger en er van uitgaande dat 't een vent was!) de lichten aan en dan zitten we in de schijnwerpers!"
"Laten we maar naar huis gaan, ze worden bang en moeten plàssen....!" is de nuchtere conclusie van nummer drie.
Wonder boven wonder, weliswaar na enige aarzeling start de auto, lichten aan en toen we in de buurt van de tegenligger kwamen, werden die lichten ook ontstoken.
Eenmaal weer terug op de doorgaande route, stoppen we nog éénmaal, maar nu gewoon aan de kant van de weg. Geen lichten uit of motor af, ramen open en inderdaad daar aan de rand van het bos klinkt het imposante geburl, echt een angstaanjagend oergeluid; gevolgd door een "echte" echo.

Ons huis was het dichtste bij, dus dat werd hardlopen naar het toilet.

                                                    ******************

Ik zit niet alleen maar verhaaltjes te schrijven hoor..... ! Heb ook nog mijn One Block Wonder quilt klaar, dus een AFFO.

                                          Hier enkele details van het doorquilten.

                                                                                  Achterkant.

Ik vind het altijd moeilijk om de juiste kleur op de foto's over te brengen, maar ja het zij zo.

Groetjes Sylvia.