Nu er weer van die grote bosbranden in Zuid Frankrijk en Corsica zijn
en
de mensen b.v. afwachtend op het strand zitten
wat er gaat gebeuren,
gaan mijn gedachten terug naar een bosbrand,
die wij hebben meegemaakt in Italië.
Om een indruk te geven hoe wij daar vakantie hielden,
klik op
http://daarginds-in-de-groene-heuvels.blogspot.nl/search/label/Voorwoord.%20Recept%3A%20Gekookte%20ham%20met%20chutney
Dit is het eerste hoofdstuk van mijn blog over het vinden van een stekkie
en
wonen
in Frankrijk.
We waren voordat we Frankrijk ontdekten jarenlang
iedere zomer 4 weken te vinden
aan de Italiaanse Rivierà.
Zelfs met de Kerstvakantie waren we er.
Een vriend van mijn vader had daar twee huizen.
Mijn ouders hebben er een half jaar gewoond,
toen hun nieuwe huis in Nederland gebouwd werd.
Op één van onze zomervakanties,
ik heb het nu over het eind van de jaren zeventig,
werden we `s morgens opgeschikt door een hoop herrie
en gebonk op de deur!
We waren al wel wakker en aangekleed.
Er werd o.a. in het Engels fire, fire geroepen
met tussendoor inferno, inferno.......!
We liepen naar buiten en de mannen wezen naar beneden richting zee.
Daar aan het begin van de heuvel zagen we al vlammen.
We moesten zorgen dat we naar beneden kwamen.
Aangezien er maar één kronkelweg naar beneden liep,
moesten we opschieten.
De vlammen waren van bovenaf te zien nog aan de andere kant van de weg.
We waren in onze snelle "bolide", een Renault 4 GTL
met
daar achter een één persoons-zeilboot op aanhanger.
We namen onze paspoorten en geld.
Ja toen had je nog cash bij je !
We graaiden wat dingen bij elkaar in een kleine tas
en
reden met alle andere mensen
naar beneden.
Aangezien het huis op een heuvel lag
werkte het daar van beneden
naar boven als een schoorsteen,
dus de vlammen hadden vrij spel.
Gelukkig lagen er in dat gedeelte geen huizen.
We kwamen allemaal veilig beneden en
voelde de warmte van de vlammen,
gelukkig nog op redelijk veilige afstand.
We parkeerden onze auto met boot bij ons favoriete restaurantje beneden aan de boulevard
en
dronken koffie.
De brand was natuurlijk het gesprek van de dag.
We zagen hoe de vuurzee omhoog ging.
Beangstigend en met grote zwarte rookwolken.
Er werd met groot materieel uitgerukt,
brandweerauto`s met loeiende sirenes uit nabij liggende plaatsen,
reden met een noodgang er naartoe.
Ook vlogen de blusvliegtuigen af en aan.
We bleven op de boulevard en zagen hoe de vliegtuigjes
in zee steeds opnieuw water haalden.
Vervolgens was het spannend als ze het water, als een dikke sluier, over de vlammen
lieten vallen
of het ook daadwerkelijk hielp.
Tegen het eind van de middag leek het gevaar geweken
en mochten we tot de eerste kruising weer de berg op.
Het was een trieste bedoening, de zo mooie pijnbomen,
als luciferhoutjes, geknakt
lagen er verkoold bij.
Zwart geblakerde struiken
en
een brandlucht.
Uiteindelijk werd het sein "brand meester" gegeven
en mocht iedereen naar zijn huis.
Het huis waarin wij waren had gelukkig geen schade.
Het vuur was tot aan de overkant van de weg (weggetje!) gekomen
en een klein stukje links naast het huis.
Alleen de oleanders in de tuin hadden roetschade opgelopen.
We waren in totaal met drie gezinnen in de twee huizen,
dus
het eerste wat we deden was rond het huis de stand van zaken opnemen.
Hier en daar kringelde nog wat rook omhoog.
De mannen legden voor de zekerheid drie tuinslangen uit
en
toen zijn we bij elkaar op het grootste balkon gaan zitten
om bij te komen en er over te praten.
We keken in onze etensvoorraad en maakten er met zijn allen het beste van.
Terwijl we zaten te eten
en
we ook maar iets hoorden sissen,
stonden de mannen met de tuinslang in de aanslag en spoten die plek weer nat.
De nacht daarop sliep niemand relaxed
en
voor de zekerheid
hielden de mannen om de beurt de wacht.
En het meest vervelende was, dat tijdens de evacuatie
het gouden horloge dat op het nachtkastje van de "Willem" uit mijn hoofdstuk lag,
was verdwenen!!!
Ik kan me voorstellen dat nu bij deze branden,
een hoop mensen denken "inpakken en wegwezen",
zolang het nog kan.
Onderschat de invloed van de wind bij een brand niet en
voordat je het weet zit je er midden in
en
kun je geen kant meer op.
Daar moet je toch niet aan denken!
Wij zijn er gelukkig goed van af gekomen,
door
tijdige maatregelen.
Maar toch komt `t bij het zien van die branden weer even naar boven.
*****
Dit verhaal heeft dus helemaal niets met quilten te maken,
maar
meer met de actualiteiten van dit moment.
Foto heb ik van internet geleend, anders moest ik nu
op
zolder "tig" dozen gaan verschuiven e.d.
Groetjes Sylvia.
http://daarginds-in-de-groene-heuvels.blogspot.nl/search/label/Voorwoord.%20Recept%3A%20Gekookte%20ham%20met%20chutney
Dit is het eerste hoofdstuk van mijn blog over het vinden van een stekkie
en
wonen
in Frankrijk.
We waren voordat we Frankrijk ontdekten jarenlang
iedere zomer 4 weken te vinden
aan de Italiaanse Rivierà.
Zelfs met de Kerstvakantie waren we er.
Een vriend van mijn vader had daar twee huizen.
Mijn ouders hebben er een half jaar gewoond,
toen hun nieuwe huis in Nederland gebouwd werd.
Op één van onze zomervakanties,
ik heb het nu over het eind van de jaren zeventig,
werden we `s morgens opgeschikt door een hoop herrie
en gebonk op de deur!
We waren al wel wakker en aangekleed.
Er werd o.a. in het Engels fire, fire geroepen
met tussendoor inferno, inferno.......!
We liepen naar buiten en de mannen wezen naar beneden richting zee.
Daar aan het begin van de heuvel zagen we al vlammen.
We moesten zorgen dat we naar beneden kwamen.
Aangezien er maar één kronkelweg naar beneden liep,
moesten we opschieten.
De vlammen waren van bovenaf te zien nog aan de andere kant van de weg.
We waren in onze snelle "bolide", een Renault 4 GTL
met
daar achter een één persoons-zeilboot op aanhanger.
We namen onze paspoorten en geld.
Ja toen had je nog cash bij je !
We graaiden wat dingen bij elkaar in een kleine tas
en
reden met alle andere mensen
naar beneden.
Aangezien het huis op een heuvel lag
werkte het daar van beneden
naar boven als een schoorsteen,
dus de vlammen hadden vrij spel.
Gelukkig lagen er in dat gedeelte geen huizen.
We kwamen allemaal veilig beneden en
voelde de warmte van de vlammen,
gelukkig nog op redelijk veilige afstand.
We parkeerden onze auto met boot bij ons favoriete restaurantje beneden aan de boulevard
en
dronken koffie.
De brand was natuurlijk het gesprek van de dag.
We zagen hoe de vuurzee omhoog ging.
Beangstigend en met grote zwarte rookwolken.
Er werd met groot materieel uitgerukt,
brandweerauto`s met loeiende sirenes uit nabij liggende plaatsen,
reden met een noodgang er naartoe.
Ook vlogen de blusvliegtuigen af en aan.
We bleven op de boulevard en zagen hoe de vliegtuigjes
in zee steeds opnieuw water haalden.
Vervolgens was het spannend als ze het water, als een dikke sluier, over de vlammen
lieten vallen
of het ook daadwerkelijk hielp.
Tegen het eind van de middag leek het gevaar geweken
en mochten we tot de eerste kruising weer de berg op.
Het was een trieste bedoening, de zo mooie pijnbomen,
als luciferhoutjes, geknakt
lagen er verkoold bij.
Zwart geblakerde struiken
en
een brandlucht.
Uiteindelijk werd het sein "brand meester" gegeven
en mocht iedereen naar zijn huis.
Het huis waarin wij waren had gelukkig geen schade.
Het vuur was tot aan de overkant van de weg (weggetje!) gekomen
en een klein stukje links naast het huis.
Alleen de oleanders in de tuin hadden roetschade opgelopen.
We waren in totaal met drie gezinnen in de twee huizen,
dus
het eerste wat we deden was rond het huis de stand van zaken opnemen.
Hier en daar kringelde nog wat rook omhoog.
De mannen legden voor de zekerheid drie tuinslangen uit
en
toen zijn we bij elkaar op het grootste balkon gaan zitten
om bij te komen en er over te praten.
We keken in onze etensvoorraad en maakten er met zijn allen het beste van.
Terwijl we zaten te eten
en
we ook maar iets hoorden sissen,
stonden de mannen met de tuinslang in de aanslag en spoten die plek weer nat.
De nacht daarop sliep niemand relaxed
en
voor de zekerheid
hielden de mannen om de beurt de wacht.
En het meest vervelende was, dat tijdens de evacuatie
het gouden horloge dat op het nachtkastje van de "Willem" uit mijn hoofdstuk lag,
was verdwenen!!!
Ik kan me voorstellen dat nu bij deze branden,
een hoop mensen denken "inpakken en wegwezen",
zolang het nog kan.
Onderschat de invloed van de wind bij een brand niet en
voordat je het weet zit je er midden in
en
kun je geen kant meer op.
Daar moet je toch niet aan denken!
Wij zijn er gelukkig goed van af gekomen,
door
tijdige maatregelen.
Maar toch komt `t bij het zien van die branden weer even naar boven.
*****
Dit verhaal heeft dus helemaal niets met quilten te maken,
maar
meer met de actualiteiten van dit moment.
Foto heb ik van internet geleend, anders moest ik nu
op
zolder "tig" dozen gaan verschuiven e.d.
Groetjes Sylvia.
Ik voel de spanning al bij het lezen, dus kan me een beetje een voorstelling maken hoe jullie je toen voelden.
BeantwoordenVerwijderenHet moet een verschrikkelijke ervaring zijn! Het is te hopen dat de branden snel weer gedoofd zijn.
BeantwoordenVerwijderenLiefs, Ineke
Een spannend verhaal maar wat zullen jullie bang geweest zijn.
BeantwoordenVerwijderenEn dat zal nu niet minder zijn voor die mensen die er mee te maken hebben.
Dat jullie een Renault GTL hadden deed mij weer even denken aan die jaren dat wij ook trotse eigenaars waren van een groene. Wat waren wij trots en wat hebben wij vele vakanties genoten van die auto met onze vouwwagen er achter aan. Met de kinderen overal naar toe. Het was simpel maar oo zo leuk.
Groeten
Marga
Klinkt nu als een spannend verhaal, maar ik moet er niet aan denken om zoiets mee te maken.
BeantwoordenVerwijderenVind het al een verschrikkelijk gezicht als ik die vlammenzee op t.v. zie.
Elk jaar gaat er weer zoveel mooie natuur verloren door brand in veel landen. Om niet te spreken van alle dieren die de dood vinden en huizen die afbranden.