Telefoonpraat met de kleinkinderen.

Tja, als je kleinkinderen zoals bij ons 200 km verderop wonen, de éne richting het Zuiden en de andere richting het Westen, wordt er regelmatig gebeld.

Sylvia`s Quilts.

De kleinzoon net 6 jaar, is vooral in de "belmode", als hij weet dat we in de buurt zijn en wij bij hen verwacht worden.
Laatst toen we mijn moeder in Terneuzen in het verzorgingshuis op gezocht hadden en we dan overnachten in een hotel, ging 's morgens om acht uur de telefoon.
Ging zo:
Waar zijn jullie?
Ik: Ik lig nog in bed, want we zijn toch in het hotel!
Ja dat weet ik, heeft Mama verteld. Ik ben al lang op met Papa.
Vervolgens:
Als je nu opstaat kun je nog eerst naar de winkel, zoals jullie altijd doen voordat jullie hier komen.
Ik weer: Nee dat kan niet het is zondag, Opa en Oma gaan op ons gemak ontbijten en dan komen we.
OK, zeggen we dan tot straks.

Als we later in de auto wegrijden, weer de telefoon: Zijn jullie er al bijna?
Ik: Nee, we rijden nu in Terneuzen, langs het water, weet je wel, ik zie drie hele grote boten.
Heeft die boot, gele letters?
Nee, zeg ik en check het nog even vlug, rode!
Hij: Stuur even een foto?!
Zeg ik, dat kan niet, ik praat nu toch door de telefoon.
Hij: Moet je met die andere telefoon een foto maken!

Kind van deze tijd, wij zijn al blij dat we met één zo`n ding in huis overweg kunnen!
Misschien kun je ook wel al telefonerend een foto sturen, maar zo ver ben ik dan nog niet?!

Maar goed ik zei: Kan niet meer we zijn er al voorbij gereden.
Voorts wisselen we nog even wat wetenswaardigheden over de poes uit en dat we inmiddels bij de ingang van de tunnel zijn.

Krijg ik nog even een strikvraag of ik een bordje met het cijfer 6 zie, zeg ik maar Ja.
Dan wordt op de minuut nauwkeurig ingeschat hoe laat we er zouden kunnen zijn.
Moet ik tegen Opa zeggen, dat ie hard moet rijden!

Laatste vraag over en weer: Heb jij nog nieuws?
Als we het er over eens zijn dat we af kunnen sluiten, dan is de allerlaatste vraag:
Druk jij of ik druk ik op het rode knopje?
Meestal gaat hij drukken, dus dan tellen we af: Drie, Twee, Eén en dan is het Doeeei en weg is ie!

Als we dan later arriveren is ie super blij en horen we dat ie de laatste 5 minuten in de keuken naar de klok heeft zitten staren, of  het al tijd was.

We zorgen altijd dat we keurig op de afgesproken tijd binnenstappen en weten we dat we zéér welkom zijn.

Gisteravond kleindochter van 8 jaar aan de telefoon.
Even praten over haar goede rapport en zeggen dat we trots op haar zijn e.d.
Even over Oma`s diarree (helááás, schijnt te heersen; nu beter en geen koorts meer, brbrbr!) en of het waar is dat Opa toen hij geboren werd, gelijk vroeg, waar het toilet was?!
Niet waar dus, vervolgens een verhandeling over baby`s die in luiers poepen e.d.
Dan wordt er naar Opa overgeschakeld, ik hoor ze boven door de telefoon: "Kom van dat dak af..." zingen en er komt van alles langs.

Zo ook het feit, dat ze sinds kort weet dat die meneer met die rode mijter "fake"" is, ik hou het maar even zo, om de goedgelovigen niet te shockeren!!
Zij vond het overigens een goeie bak dat ze al die jaren voor de gek gehouden was, incl. afgekloven wortels die ze weer in haar schoen terugvond.

Opa zegt: Jij dacht zeker dat HIJ al die kadootjes betaalde, mooi niet, dat was ik, uit mijn spaarpot!

Antwoord: Jij hebt géén spaarpot!?

Klopt we hebben een boom in de tuin...............!!!

Zijn leuke momenten, maar een beetje dichter bij elkaar wonen zou ook leuk zijn.

Groetjes Sylvia.