Soms kijk ik zelf ook nog weleens op mijn andere blog over onze tijd in Frankrijk.
https://daarginds-in-de-groene-heuvels.blogspot.com/
Het verbaast me altijd hoe vaak er nog op gekeken wordt en ik kan dan zien naar welke hoofdstukken. Zo kom ik dan weer eens op een bepaald hoofdstuk terecht.
Ik moet zeggen; niet te vaak doen, want je krijgt alleen maar heimwee...!
Zo kwam ik het onderstaande hoofdstuk tegen over onze moestuin.Mocht je het leuk vinden, lees dan ook mee.
"Toen het dan eindelijk zo ver was, dat ik aan de slag kon in de moestuin en ik daar stond met de zakjes met diverse zaden, was het toch een tikkie anders dan dat je er over leest.
Alleen al om die dikke vette klei gelijkmatig verdeeld zien te krijgen, daar kwamen toch wel de spierballen van Joep aan te pas.
Toen het netjes glad geharkt was ging ik een “bedje” maken.
Ik kwam tot de ontdekking dat je in een beetje vochtige klei niet lichtvoetig rond kunt huppelen. Als je niet uitkeek werd je ter plekke vastgezogen aan de grond.
Soms bleef mijn rubberen tuinschoen vastgezogen in de klei staan, daar ben je dan niet op verdacht, dus probeerde ik mijn evenwicht te bewaren, met als gevolg dat ik ineens de vettige klei tussen mijn blote tenen voelde.
Een plank bracht uitkomst, daar kon ik op staan en dan had ik gelijk een paadje om mijn zaaibed heen, als ik later de plank weghaalde.
Daar sta je dan met die piepkleine zaadjes in je handen, je leest alle informatie op de zakjes en terwijl ik dan een zaadje in de grond stopte, dacht ik, stel nou dat het niet opkomt. Dus voor de zekerheid nog één en nog één!
Dat doe je logischer wijs met wortelen, want je wilt toch wel meer dan 3 wortels kunnen oogsten.
Ook met de sperzieboontjes en sjalotjes, die zaai je niet, maar die “leg” je op een rijtje!
Maar als je dan later vier joekels van courgette planten had van wel een meter in het vierkant en je elke dag courgettes oogstte en je ze bijvoorbeeld zag groeien waar je bijstond, tja dat was dan een goede leer voor de volgende keer.
Courgettesoep, quiches, gevulde courgettes, gegrilde, in de ratatouille die mogelijkheden werden allemaal benut.
Want één groot nadeel van op de campagne wonen was, je kon niets van wat je teveel had, slijten aan de buren of vrienden, want iedereen zat in hetzelfde schuitje!
Dus hooguit recepten uitwisselen.
Zo had ik van Christiane een lijstje gekregen van groenten e.d. die je beter niet naast elkaar kon planten, zoals bijvoorbeeld geen sperziebonen naast tomaten zetten.
Of die juist wel goed naast elkaar konden, zoals uien bij wortels.
De lijst was behoorlijk lang, dus dat was opletten geblazen.
Ook was het goed om bijvoorbeeld afrikaantjes, Oost-Indische kers en goudsbloemen te zetten tussen de groenten om insecten weg te houden of juist aan te trekken, zodat ze je groenten met rust lieten.
Dat was niet alleen een goed idee, maar het stond ook nog eens fleurig.
Maar daarvoor gold ook weer: “Al doende leert men!”
Het eerste jaar dat ik dat deed had ik de uitgebloeide bloemen van de goudsbloemen niet afgeknipt.
Dat hield in dat ik het jaar daarop bijna “dagwerk” had om de spontaan opkomende goudsbloemen er uit te halen en terug te brengen tot een acceptabele hoeveelheid.
Een komkommer uit eigen tuin had nog de echte ouderwetse geur en smaak van vroeger.
Paprika`s en aubergines smaakten ook zo heerlijk, vooral de laatste nog kleine exemplaren, die in oktober toch niet meer verder zouden groeiden, zo vol van smaak!
De rij tomaten van verschillende variëteiten was iets om trots op te zijn en ze zagen er uit als een plaatje.
Mijn favoriet was de “Coeur de Boeuf” soort, zo mooi en lekker en inderdaad in de vorm van een hart. Dat vond ik eigenlijk een “eer” om ze te zien groeien uit een nietig klein plantje.Augurkjes leken me ook wel leuk, om dan zelf in te maken.
Dat heb ik ook geweten, te véél plantjes daarvan en die dingen groeiden zo hard, dat was ook niet bij te benen.
Ook had ik van de “vergeten” groenten, de “Patissons”, prachtige exemplaren, ware kunstwerken, die aan een steeltje groeiden.
Kortom het was één groot oogstfeest!
Op een dag, vroeg ik de ochtend, we lagen nog in bed en hoorde ik naar mijn idee voetstappen op het grind van de cour.
Ik luisterde aandachtig en vond het vreemd, omdat wij aan het eind van onze eigen weggetje woonden en er niemand langs kon komen.
Soms gebeurde het weleens, dat er een auto ons weggetje opkwam, dan zag de bestuurder dat ze niet verder konden en draaiden dan boven bij de ingang van de weide.
Het was eerst een klein beetje gekraak van wat ik dacht dat het een voetstap was op het grind, het geluid werd echter steeds indringender en duurde steeds langer.
Ik vond dat toch wel héél erg verdacht en stapte mijn bed uit en keek eerst door de spleten van de houten luiken naar buiten.
Wat zag ik daar lopen?
Een koe en nog één en niet nog één, nee een hele kudde, sjokte op hun gemak over de cour, richting moestuin.
Joep, was ook wakker geworden van het geluid, dus we schoten snel onze kleren aan en gingen naar buiten.
Inderdaad waar we dus al zo een flauw vermoeden van hadden, stond daar de hele kudde op een kluitje bij elkaar in MIJN MOESTUIN!!
Ze stonden daar doodleuk op o.a. mijn mooie ronde Charentais meloentjes, waar ik zo trots op was en om over de rest maar te zwijgen!
We moesten toch iets doen; ze terug zien te krijgen in de weide van de buren.
Na wat overleg, hoe we dat het beste konden aanpakken en met haastig afgebroken takken in ons hand, kregen we het voor elkaar.
Gelukkig zijn het kuddedieren, dat werkte in ons voordeel, want als er één schaap (koe) over de dam is…….!
De volgende stap was om de buren te bellen, die links van ons op de boerderij woonden.
De buurmannen kwamen gelijk in hun tractor aangereden en de buurvrouw kwam even later in de Renault Expres.
Toen hadden we toch wel een groot probleem, die koeien waren niet van hun!
Ze waren van de buren, die ergens rechts van ons in de verte aan een hele andere weg woonden.
Het probleem werd alleen maar groter, want zij stonden niet op goede voet met elkaar.
Wij wisten de naam niet van die buren, maar de buurman belde met ze en vertelde wat er was gebeurd.
Die verre buren kwamen er ook gelijk aan, vader, moeders in haar bloemetjes jasschort en hun zoon.
Toen begon het grote sorteerwerk in de gemengde kudde!
Dat was een hele organisatie en dat werd een geren op en neer, iedereen met stokken in hun hand, om de juiste koeien weer terug te drijven. Eerst door een smal hekje in onze weide, waardoor ze in onze tuin waren gekomen. Ze hadden en passant ook nog onze grote pampus grassen platgelopen!
Daarna moesten ze door een gat in de heg van de weide van de verre buren, die aan onze weide grensde.
Het leek ons verstandiger om ons er niet tussen te mengen en bleven op ons eigen terrein aan de andere kant van het hek staan.
Steeds als er één van de verre buren toevallig langs ons liep, riep de buurvrouw bijvoorbeeld, al achterom kijkend: “We zijn er voor verzekerd, hoor!”
Dat riep ze niet één keer maar meerdere keren!
Toen eindelijk de laatste koe ook weer in zijn eigen weide liep, maakten we provisorisch het gat in de heg dicht.
We boden aan iedereen onze verontschuldigen aan voor het ongemak en de verre buren zouden iemand sturen van de verzekering.
De verre buren verdwenen met gezwinde spoed, terwijl we met de buurmannen en buurvrouw van de grote boerderij nog wat napraatten en een kopje koffie dronken.
Wij wisten niet wat we ons moesten voorstellen, wat er in zo een geval bij de verzekering geclaimd kon worden.
Volgens de buurman zou van alles wat er in de tuin kapot getrapt was, worden vergoed op basis van de prijs als je het in de winkel moest kopen.
Wat er nog te redden viel, hebben we geoogst en later kregen we inderdaad, na opname door de verzekeringsman een vergoeding.
Maar bij het eten van de gekochte sappige, rijpe Charentais meloenen, had ik ineens weer het beeld voor ogen, van mijn eigen kapot getrapte meloenen met mooi oranje gekleurd vruchtvlees, die daar lagen tussen de grote koeien poten!
Hier en daar rijkelijk voorzien van verse mest……..!"
=============================================
En als ik dat dan zo lees, denk ik niet alleen terug aan de plezierige tijd toen we daar woonden, maar ook aan het erover schrijven op het blog! Dat vond ik zo fantastisch om te doen en daar kan ik ook heimwee naar krijgen. Al die uurtjes die ik daaraan besteedde met minimale aantekeningen en vooral het ordenen, nou ja het geheel op papier zetten.....!
Nu maar weer even terug naar de werkelijkheid, met een moestuin op een volkstuin samen met onze dochter en schoonzoon en zonder koeien in de buurt, dat scheelt.
Prettige zondag,
groetjes Sylvia.