DAARGINDS, de groene heuvels

Neem ook een kijkje op mijn andere blog,

http://daarginds-in-de-groene-heuvels.blogspot.nl/

over onze kennismaking met Frankrijk, daarna onze zoektocht naar een leuk stekkie....!
Waar? Daarginds.................

zondag 30 oktober 2011

Niet goed voor de lijn en portemonnaie...

en het heeft niets met patchwork te maken!

De laatste tijd is mijn DH regelmatig meegeweest met boodschappen doen, omdat ik me nog niet zo safe voel als ik alleen ga!
Héél gezellig natuurlijk, maar in sommige winkels was ik hem ineens kwijt en ging hij even "zelfstandig" shoppen, terwijl ik keurig volgens mijn lijstje te werk ging.

 Wat dachten jullie van "Double Clotted Cream" in een potje,  volgens onze dochter hadden ze daar ook de onvervalste Engelse Bacon (hebben we dus), de biologisch roomboter moest ook nog, 2 roombroodjes (brbrbr!) en een zak echte pepernoten, die moeten vast lekker zijn!

Maar ja, om nou toch wel een prijzig potje clotted cream op een boterham met jam te smeren, dan komt `t niet zo tot z`n recht.

Vanmiddag dus een even in mijn kookboeken en notities gedoken en het recept van scones opgezocht.


                                        Ik moet zeggen dat het dit keer perfect lukte, mooi formaat en hoogte.
Voorheen had ik van die petieterige dingen, maar (daar ben ik nu achter) je moet het deeg echt wel tot 2 cm hoogte uitrollen, niet minder......ik heb het met de rolmaat gecontroleerd!



                     Zie hier het resultaat, niet te versmaden met kopje Engelse Tetley Tea, biologische jam van die Zweedse woonwinkel en of course the Cream.

Ik heb bescheiden meegedaan, kan toch moeilijk op een volkoren biscuitje gaan zitten knabbelen, na al die moeite.


                                             Dus de royale klodders cream horen bij DH.

Daarna hebben we wel een wandeling gemaakt hoor en gisteren ook al een boswandeling in De Dellen bij Heerde.


                                 Mooi met al die Herfstkleuren en het was heerlijk weer.

Op de terugweg, al hier in de polder, zagen we een heteluchtballon al akelig dicht boven een huis, was maar aan het gassen...





                                                           en toen ging het vlak achter ons langs niet helemaal goed!

Groetjes Sylvia.

woensdag 26 oktober 2011

Een pak van mijn hart!

En misschien kan ik hier mijn hart ook nog eens luchten...!

Drie weken op een uitslag zitten wachten na een myocardscan, dan kunnen ze dus zien of er vernauwingen in de kransslagaders zijn, duurt echt wel lang hoor.
Gisteren was het dan zover.  Het spreekuur bij de cardioloog liep een beetje uit en dan word je toch wel zenuwachtig als je daar zit te wachten, gelukkig met mijn DH als steun, maar die was dit keer ook niet zo rustig.

Gelukkig kon de cardioloog ons goed nieuws vertellen, dat er geen vernauwingen zijn en ook geen aderverkalking , ook de 24 uurs registratie van mijn hart gaf geen rare afwijkingen aan.
Dat was een hele opluchting, dus geen scenario's van dotteren tot in het ergste geval by-passes.
De te hoge hart-enzyme waarde en zuurstofgebrek in augustus j.l. duidden op een tijdelijke verkramping van de kransslagader.
Nu heb ik er wéér een medicijn  bij gekregen om de aderen wat wijder te houden.

Het enige wat ik nu hoop is, dat ik met de wetenschap van het bovenstaande ook nog verlost word van mijn paniekaanvallen! Suggestie`s of ervaringen welkom!
Volgens de huisarts komt dat vaak voor bij mensen die met een belangrijk orgaan, zoals hart of longen ziekenhuis in en uit zijn geweest, want je vertrouwt je eigen lichaam niet meer.
In totaal ben ik nu twee en een half jaar aan het tobben, 3 opnames en tig keren naar de spoedeisende hulp, in eigen auto of per ambulance. Toen nog voor de hartritmestoornis, waarbij mijn pols soms opliep tot 277 slagen per minuut. Daarvoor heb ik vorig jaar de ablatie aan mijn AV-knoop ondergaan en  dat was in één woord: afschuwelijk!!! 
Maar de behandeling was wel geslaagd, hoewel er nog een stoornis zat in de rechterboezem, die ze op dat moment gedeeltelijk konden verhelpen. Met medicijnen is dat nu gelukkig wel onder controle te houden.

Tja, dus ja al met al een pak van mijn (ons) hart. Voor wat betreft de paniekaanvallen wordt het kiezen, behandelen met medicijnen of praten met een psycholoog....?!
Enigszins hebben we nog hoop dat nu we meer weten over de toestand van mijn hart, de angst/paniek misschien eerst vanzelf minder gaat worden en uiteindelijk over gaat.
Om nog wat "hartekreten" er tegen aan te gooien; dat had ik dus op mijn hart en "we steken onszelf nog even een hart onder de riem".
Kan moeilijk zeggen:  Bedankt voor een luisterend oor, laten we dat dan maar vrij vertalen: voor een lezend oog....!
Raar eigenlijk al die gezegdes, vooral als je er zelf aan gaat sleutelen!

Groetjes Sylvia.

zaterdag 22 oktober 2011

`t Kan alle kanten op gaan...

Gisteren even op de maandelijkse Bee geweest bij http://www.magdaleentje.nl/ in Oldebroek. Ik had de laatste maanden al zo vaak verstek moeten laten gaan, dus vond ik het leuk iedereen weer te zien.

Daar in het ecchie mijn Affo van de One Block Wonder quilt en mijn top van het "10 minuten blok" laten zien.


Ik heb dit patroon gekocht, ter inspiratie, want het kriebelt de laatste tijd toch wel om weer eens iets met huisjes te gaan doen.
Het liefst ontwerp ik zelf iets met allemaal verschillende huisjes.
Hoewel; de Jelly rollen liggen ook wel te lonken in de kast......!

Ik heb ook nog een jarige vriendin als cadeau een "tegoedbon"  voor een nog te maken quilt naar keuze gedaan. Daar kan ik moeilijk een "10 -jaren plan" van maken! Dus die heeft voorrang.

We zien wel hoe de "quiltpet" staat, want ondanks bovenstaande wensen/ideeën kan het zomaar ineens iets heel anders worden! Rare mensen die quiltsters.....?! Voel je niet aangesproken, want is het nou zo:
"Weten ze niet wat ze willen of willen ze te veel? " ......... ik denk het laatste!
Net zo iets als "to be or not to be".


                             Maar goed, ondertussen ben ik weer met mijn blauwe top verder gegaan.



                       Voor de rand kreeg ik ineens het idee om de gebruikte malletjes uit het middenstuk aan de achterkant te appliceren, had ik ineens zin in.
De rand zit nog maar met spelden vast, hoor!

Iedereen een prettig weekend,
groetjes Sylvia.

donderdag 13 oktober 2011

Ik haak nog even in ....,

niet op een kunstzinning haakwerkje, maar op de omschrijving - zie vorig blogje - van onze Bee`s in Frankrijk.

Ik zag net op de kalender een foto van zo`n imposant hert die staat te burlen!
Het deed me denken aan een Bee van ons in Frankrijk bij één van de dames, die zoals wij het noemden aan de andere kant van het bos woonde, zo`n slordige 30 km. Dan heb ik het wel over het grootste eikenbos van Europa; namelijk het Fôret de Tronçais, plm 11.000 ha.

Als we naar haar toegingen dan carpoolde we wel, we gingen met z`n vieren in één auto.
Een keer op de terugweg 's avonds rond 11.00 uur, kwam de chauffeuse,  in deze tijd van het jaar op het idee om naar het burlen van bronstige herten te gaan luisteren. Vonden we een goed idee.
Ze slaat ineens linksaf, van de toch al pikdonkere bosweg, ergens een hobbelige pad in, nog een paar keer, want soms konden we niet verder door omgevallen bomen of grote takken...! We denderen door kuilen en stoppen.
Ze zet de motor van de auto af, om de rust in het bos niet te verstoren, dooft de lichten en wij verplicht met de ramen open, hoofd half buiten boord, stil luisteren. Horen niks!
Zegt ze ineens:" O, shit, ik hoop dat de auto wil starten, want de accu is een beetje zwak!"
Nou de zenuwen gieren gelijk door mijn keel en ik zeg: "Hoe moeten we in Godsnaam het thuisfront  duidelijk maken waar we zijn??"
 Ondanks 4 mobiele telefoons, zonder bereik toch niet zo'n rare vraag!
OK, we zitten nog even braaf te luisteren, zeggen steeds "ststst" hoor jij wat tegen elkaar, maar nee hoor, niks, rien du tout.
Zien we ineens in de verte een paar koplampen dichterbij komen en ook ineens weer doven.
Gelukkig..... die waren met hetzelfde bezig als wij!

Weet haast zeker, dat ik als eerste zei: "Ik moet plassen, gevolgd door nummer twee, die moest ook!"
Advies: "Ga in het bos zitten.."!
"Nee bedankt, zitten we daar en dan gooit die vent (van onze onzichtbare tegenligger en er van uitgaande dat 't een vent was!) de lichten aan en dan zitten we in de schijnwerpers!"
"Laten we maar naar huis gaan, ze worden bang en moeten plàssen....!" is de nuchtere conclusie van nummer drie.
Wonder boven wonder, weliswaar na enige aarzeling start de auto, lichten aan en toen we in de buurt van de tegenligger kwamen, werden die lichten ook ontstoken.
Eenmaal weer terug op de doorgaande route, stoppen we nog éénmaal, maar nu gewoon aan de kant van de weg. Geen lichten uit of motor af, ramen open en inderdaad daar aan de rand van het bos klinkt het imposante geburl, echt een angstaanjagend oergeluid; gevolgd door een "echte" echo.

Ons huis was het dichtste bij, dus dat werd hardlopen naar het toilet.

                                                    ******************

Ik zit niet alleen maar verhaaltjes te schrijven hoor..... ! Heb ook nog mijn One Block Wonder quilt klaar, dus een AFFO.


                                          Hier enkele details van het doorquilten.






                                                                                  Achterkant.

Ik vind het altijd moeilijk om de juiste kleur op de foto's over te brengen, maar ja het zij zo.

Groetjes Sylvia.

zondag 9 oktober 2011

Je hebt Bee`s en Bee`s.....,

waar slaat dat op zouden jullie denken. Een Bee is toch om met elkaar gezellig te quilten, kletsen, lachen, over en weer advies geven of zelfs aan een gezamenlijk project werken?

Ik kom er op, omdat de Herfst z`n intrede heeft gedaan en ga nu even terug naar mijn Franse tijd.

" In Frankrijk wilden we altijd onze Bee`s `s avonds houden, want overdag had iedereen genoeg te doen,
boomgaard en moestuin, paarden, kippen,  noem maar op en niet te vergeten het mooie weer.
Soms werd er wel eens op een middag afgesproken om b.v. met z`n allen appels te plukken of samen op z`n minst 40 km te rijden naar een quiltwinkel.
De donderdagmiddag was echter heilig voor mij met mijn quiltvriendin C en de vrijdagmiddag om de 14 dagen voor onze Patchclub.

Het verschil in Bee`s zat hem in de manier van samenkomen van mijn andere clubje van 7 (Nederlands en Engelse nationaliteit). We hielden het om de beurt bij iemand thuis en iedereen woonde nogal ruim en vrij gelegen!

Dus, stel je voor; je rijdt `s avonds echt in het pikkedonker over 's heerens wegen, zonder lantaarnpalen in de middle of nowhere en je hoopt geen klapband te krijgen.....
 Je kent wel ieder bochtje, je weet waar het bos begint of eindigt, let goed op eventuele glinsterende oogjes in de bermen, ziet b.v. een bordje "le Chateau" staan en dan denk je.... o ja, bij het volgende weggetje moet ik rechts, je gooit je ouwe vertrouwde Panda in z`n 1ste versnelling, want anders red je het niet omhoog!
Einde weg dan ben je er en je ziet tussen de spleten van de luiken van het huis, licht schijnen, verder geen lichtpuntje..
Je pakt je spullen uit de auto, was even vergeten dat vriendin lief nog bezig was met haar "cour" te verharden, dus zoog je bij het uitstappen gelijk vast in de klei.
De ganzen hebben je ook in de gaten en komen al blazend op je af. Tassen dienen als schild en steeds krijg je met moeite je schoenen (hopelijk met voet erin!)  uit de klei omhoog en  maar "kstkstkst" roepen,  je hoort ergens een vrolijk "Hallóóó" boven het hondengeblaf uitkomen.
Als je bijna bij de deur bent, is de zaklamp een uitkomst om via een geïmproviseerd trapje naar binnen te klauteren. Schoenen uit doen hoeft niet, want ze zit toch nog in de verbouwing, d.w.z. Perzische tapijten op de pas gestorte betonvloer met hier en daar wat leidingen die eruit steken.
Binnen is het heerlijk warm, er wordt al druk "gesnaterd" in een mengelmoes van Frans, Engels en Nederlands. De Engelse afdeling van ons groepje riep soms wanhopig "subtitles please", als we even te enthousiast in het Nederlands verder gingen.
 De geur van koffie en versgebakken appeltaart komt je tegemoet, vermengd met een brandluchtje omdat de hond net iets te dicht bij het haardvuur was gaan liggen....
We misten nog één persoon, de deur gaat open en  we zien eerst een rood hoofd met daarop een hoofdlamp (zo één als mijnwerkers dragen) naar binnen komen, dikke trui gevolgd door een lange broek met stevige kaplaarzen vol klei! Zuchtend en steunend met grote tassen in haar hand: "Hello.....!" Een seintje voor de honden om nog een keer overeind te komen om haar enthousiast te begroeten.
Ze had haar auto iets verderop staan en was lopend, noem het maar "binnendoor" gekomen; maar wel beter voorbereid!!

Zo hebben we heel veel gezellige avonden met elkaar door gebracht en

ook nog hard gewerkt aan gezamenlijke projecten, die we dan gingen verloten. Zoals deze laatste, op verzoek een crazy.

Ik was de "juffrouw" want geen van allen had ooit eerder gequilt.

Bij mijn vertrek naar Nederland, kreeg ik tijdens een afscheidsetentje dit kunstwerk,



                                                      ze hadden het stiekem voor me gemaakt.

Het staat nu op mijn werkkamer en ik vind het een fantastische dierbare herinnering aan die tijd."

                                                       ******************

Groetjes Sylvia.

zondag 2 oktober 2011

Inspiratie, tijd, willen en kunnen!

Tja aan inspiratie heb ik geen gebrek, vooral na het doorbladeren van de twee boeken die ik laatst ook nog had besteld.


                                               Het Franse vlechtwerk en de bargelloquilts.

Gewoon voor de "heb", een bargello heb ik al eens gemaakt en wil ik toch nog wel eens een keer doen.
Bij het Franse vlechtwerk lijkt het  me misschien handig om ooit een jelly roll voor te gebruiken.

We hebben de laatste tijd veel doorgebracht, i.v.m. mijn medische controle rondje, in de auto om overal naar toe te rijden; mondhygienist,vaatrisicopoli, internist, apotheken en vandaag donderdag j.l. de cardioloog.
Volgende week een dagopname in Zwolle, waar ze via een myocardscan ! gaan kijken of er ergens een vernauwing in mijn kransslagader zit.
Ben aan de ene kant wel blij, dat er verder gezocht wordt, want ik voel me niet altijd 100 procent! Nou ja wie wel, dus 90 procent mag ook wel! Afwachten maar.


Nog maar één rand aan de tien minuten-blok quilt en de top is dan af. Het is toch de lichte stof geworden, paste uiteindelijk toch mooier bij het geheel.



                                           Natuurlijk was er weer "iemand" nieuwsgierig!



groetjes Sylvia.

NB. En voordat ik dit blogje kon voorzien van foto`s heb ik vrijdagavond tot zaterdagmiddag weer doorgebracht in het ziekenhuis! Dezelfde klachten, alles weer gecheckt en dit keer gelukkig geen zuurstofgebrek of verhoogde waardes hartenzyme in de bloedonderzoeken gevonden!
Woensdag maar weer verder zien.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...